Nakledildiğine göre sahabeden birisi, Hz. Peygamber’e gelerek: “Bizi de gözet, sözlerini anlayabilmemiz için teenni ile konuş” anlamında: “Râ‘inâ ya Rasûlullâh” dedi.
Nakledildiğine göre sahabeden birisi, Hz. Peygamber’e gelerek:
“Bizi de gözet, sözlerini anlayabilmemiz için teenni ile konuş” anlamında: “Râ‘inâ ya Rasûlullâh” dedi.
Orada bulunan yahudilerden bir grup, bu sözü duyar duymaz, aralarında fısıldaşıp gülüşmeye başladılar. Bu yahudiler, kendi aralarında bu sözü argo bir tabir olarak “gözet gözetmez olasıca” anlamında kullandıkları için, sahabînin maksadı bu olmadığı halde, bu sözü dillerine dolayıp:
“Biz, O’na gizli sövüyorduk, kendi ashabı açıktan sövüyor” diyerek, Rasûlullâh (a.s)’ı ve mü’minleri üzmüşlerdi...
Bu hâdise üzerine Allah Teâlâ:
“Ey iman edenler! Râ‘ina demeyin, “unzurnâ” deyin ve söze de iyice kulak verin. Kâfirler için şüphesiz acıklı bir azap vardır”(1) ayetini indirerek, inananları bu konuda dikkatli ve hassas davranmaları için uyardı.
Görülüyor ki her zaman sözü söyleyenin niyeti değil, bazen de işitenin yorumu önemlidir.
Hülâsa; bu çirkin olay akıllardan çıkarılmamalı, Hz. Peygamber hakkında konuşurken daima en anlamlı ve düzgün sözcükler seçilmeli, kötü niyetli kimselerin istismar edebilecekleri elastiki sözler ve argo tabirler kullanılmamalıdır.
